Marzą o pstrągach smakosze, bo mięso tych ryb jest wyśmienite. Marzą obserwatorzy przyrody, bo pstrągi uwielbiają wody klarowne niczym w źródlisku – a obserwować je można godzinami. Śnią o nich naukowcy i ichtiolodzy praktycy, bowiem wsiedlenie pstrąga do nowej wody lub rzeki, w której zanikł przed laty, to wielki sukces. Marzą o nim wędkarze…

W przypadku ryb łososiowatych bardzo dobrze widać, że środowiska wędkarskiego nie można kojarzyć wyłącznie z męczeniem, zabijaniem i pożeraniem ryb. Fakt, że w coraz to nowych strumieniach, rzeczułkach i rzekach pojawiają się pstrągi, że ryby te rozmnażają się w naturalnych warunkach, że nie wszystkie udaje się wytrzebić kłusownikom, to właśnie zasługa wędkarzy. To oni zabiegają o odnowę populacji w rzekach, w których kiedyś były pstrągi, ale na skutek bezmyślnych działań ludzkich zanikły. To oni wysypują do strumieni wywrotki żwiru i kamieni by stworzyć dla nich tarliska. To oni „wyginają” wyprostowane przez meliorantów rzeczki, wrzucają do nich drzewa, karcze, głazy, tak aby drapieżniki znajdował schronienie. Renaturalizują, jednym słowem… Odbywają się nawet „zakiełżenia” rzek, tak by pstrągi miały pod dostatkiem skorupiaków, stanowiących ich ulubiony pokarm.

Dwie sprawy są dla pstrąga potokowego najważniejsze w środowisku, które wybrał za swoje miejsce bytowania – poczucie bezpieczeństwa oraz dostępność pokarmu. Nawet największa sztuka bardzo zabiega o swoje bezpieczeństwo i stara się przebywać w ukryciu. Idealnym stanowiskiem dla tej ryby jest miejsce, gdzie ma ona jakiś „dach nad głową”, zaś silny nurt gna w jej stronę apetyczne kąski. Powalone drzewa, kamieniska, podmyte burty, okapy z traw i gałęzi – takie miejsca wybiera na swoje ostoje czy czatowanie. Pstrąg kocha wprawdzie święty spokój, ale głód wygania go czasem na odsłonięte miejsca. W rzekach o klarownej wodzie można zauważyć, że na tymczasowe schronienie wystarczy mu byle kamień, kępka roślin, czy wręcz fragment ciemniejszego dna. Takie miejsce pstrąg opuszcza znacznie bardziej ochoczo i częściej wypływa naprzeciw spływającym larwom i skorupiakom. Interesujące bywają także dla niego sąsiadujące z głębią wypłycenia. Nawet bardzo duże osobniki nie wahają się wpływać na nie i godzinami zbierać pożywienie niesione przez rzekę – głębia tuż za ogonem daje rybom wystarczające poczucie bezpieczeństwa.

Pstrąg zjada właściwie każdy żywe lub utopione stworzenie – od komara, po rzęsorka, który spadł do wody ze źdźbła trawy. Pełny jego jadłospis stanowią: fauna denna, głównie kiełże (skorupiaki te zawierają w swoich tkankach barwnik nadający mięsu pstrąga różowawe zabarwienie), owady, czyli chruściki, jętki, larwy, małże oraz fauna nadwodna, którą pstrąg chwyta, wyskakując efektownie nad powierzchnię wody. Jego pokarmem stają się także zwierzęta wymywane z brzegów przez nurt, na przykład dżdżownice, larwy i poczwarki owadów, gryzonie, a nawet pisklęta jaskółek brzegówek! Zjada także ryby, takie jak głowacze, strzeble, piskorze, cierniki, różanki oraz mniejsze osobniki innych gatunków – także własnego.

Pstrąg potokowy osiąga długość do 35-60 cm i wagę do 4 kg. Jeśli wcześniej nie stanie się czyimś pożywieniem to może dożyć nawet 10 lat.