„Skamieniałe Miasto” jest najbardziej znaną atrakcją przyrodniczą Ciężkowicko – Rożnowskiego Parku Krajobrazowego. Według legendy tutejsze skały są pozostałością miasta skamieniałego z powodu złamania prawa gościnności. Z niemal każdą tutejszą wychodnią wiąże się jakaś opowieść.

Skalne Miasto
Jak każde miasto i to ma swój Ratusz. Magistracki kamień porastają drzewa, które walcząc z twardym podłożem powyginały się w dziwne kształty. Nocą z wnętrza skały słychać błagalne wołania. To miejscy rajcy wzywają pomocy. Nad troskę o losy miasta przedkładali oni swawolne, mocno zakrapiane zabawy. Gdy Ratusz skamieniał, a miody i piwa zamieniły się w piasek członkowie rady miejskiej zaczęli cierpieć z pragnienia. I cierpieć będą tak długo, aż przepływająca obok rzeka Biała nie zaleje magistratu. Biorąc pod uwagę fakt, że Biała została uregulowana, a jej koryto odsunęło się od skały rajcy zapewne nie mają szans na ratunek.

Kościół parafialny też zmienił się w skałę i to za sprawą proboszcza. Duchowny lubił grać w kości z samym diabłem. Gdy pewnego dnia przegrał cały swój dobytek chcąc się odegrać zastawił kościół. Niestety i tym razem los mu nie sprzyjał, a czart chcąc odebrać swoją należność zamienił kościół wraz ze zgromadzonymi w nim wiernymi i księdzem w skałę. O tej historii przypomina dziś jedynie krzyż umieszczony na szczycie skałki. Są tacy co mówią, że na szczycie skały lubił przesiadywać pijany bies, który dla zabawy rzucał kamieniami w kierunku drogi prowadzącej do miasteczka albo strącał podróżnych w przepaść. Miejscowi bali się tamtędy przejeżdżać, znalazł się jednak jeden odważny chłop, który zamontował na szczycie skały krzyż. Gdy czart to zobaczył poszedł w diabły, a mieszkańcy i kupcy znów czuli się bezpieczni.
Dzisiaj można wejść do wnętrza kamiennego kościoła i wąską szczeliną wspiąć się na jej szczyt, skąd roztacza się piękna panorama okolicznych wzgórz, doliny rzeki Białej i Ciężkowic.

Haczykowaty nos, głębokie oczodoły i charakterystyczny podbródek. Chyba nikt patrząc na niewielką skałę opadającą w dolinę rzeki Białej nie ma wątpliwości, że to czarownica. Podobno jędza złorzeczyła księdzu jadącemu z komunią świętą do chorego za co Bóg zamienił ją w skałę. A może jednak to diabli maczali tu palce? Skała ma kształt niedużej baszty pełnej spękań. Największa szczelina, szeroka na 0,5 m, ciągnie się na długości 8 m. Ludzie gadają, że onegdaj było tu więzienie w którym trzymano najgorszych łotrów z całej okolicy. Gdy areszt zamienił się w kamień, uradowane diabły nadały mu właśnie taki kształt.

Tylko jeden człowiek został ocalony od skamienienia. Był to mnich-pustelnik, jedyny dobry mieszkaniec miasta. Pewnego dnia u żyjącego skromnie mnicha zatrzymał się zmęczony wędrówką starzec i poprosił o szklankę wody. Mnich spełnił jego prośbę za co gość podziękował mu dobrą radą. Starzec poradził pustelnikowi, aby ten spakował swoje rzeczy i jak najszybciej uciekał z miasta. Tego samego wieczora mnich opuścił swój dom. Dzień później miasto z pustelnią mnicha zamieniło się w skały.

Skarby i Grunwald, czyli Piekło
Jedną z największych atrakcji rezerwatu jest grupa skał zwanych grupą Borsuka. Poprzedzielane wysokimi pionowymi szczelinami skały swoim kształtem przypominają grzyby, baszty i borsuka właśnie. Ale ten borsuk kiedyś był rycerzem. Nie słynął on jednak z odwagi i męstwa. Zamiast walczyć ze smokami i opiekować się białogłowami wyzyskiwał poddanych i napadał podróżnych, a skarby i kosztowności gromadził w skalnej szczelinie. Człowiek ten bardzo się bał, że ktoś może go okraść dlatego, gdy to nie było konieczne nie oddalał się zbyt daleko od swych skarbów. Jak borsuk spędzał całe dnie przy swej norze skutkiem czego umarł z głodu i pragnienia. Niektórzy jednak mówią, że rycerz zmęczony ciągłym pilnowaniem zasnął przed wejściem do skalnego skarbca i wtedy został ukarany za swą chciwość. We śnie zamienił się w borsuka. I tak śpi po dzień dzisiejszy pilnując swoich kosztowności.

Tuż przy głównym wejściu do rezerwatu stoi monumentalna skała w kształcie baszty. Dla upamiętnienia 500 rocznicy bitwy pod Grunwaldem umieszczono na niej pamiątkową tablicę. Stąd wzięła się nazwa skały – Grunwald. Fundatorem tablicy był Ignacy Jan Paderewski wybitny polski kompozytor, który w pobliskiej miejscowości Kąśna Dolna posiadał swój dworek. Przed wmurowaniem tablicy skałka ta posiadała jednak inną nazwę nadaną przez miejscową ludność – Piekło. Podobno raz do roku, podczas rezurekcyjnego podniesienia, skała otwiera się i ukazuje ukryte we wnętrzu skarby. Niejeden już śmiałek skuszony ogromem bogactwa wszedł do szczeliny. Do tej pory jednak nikomu nie udało się z niej wyjść, a chętnych podobno było wielu…

To tylko kilka legend opowiadających historię tego pięknego miejsca. Kto wie może jest w nich coś z prawdy? Może mnich, który ocalał od skamienienia szerzył w opowieściach historię swojego miasta? Jedno jest pewne rezerwat Skamieniałe Miasto jest miejscem wartym zobaczenia. A jeśli nie zmęczy Was wędrówka pośród fantazyjnych skał proponujemy po wyjściu z rezerwatu podążyć dalej niebieskim szlakiem do pobliskiego Wąwozu Czarownic. Jar ograniczają kilkunastometrowej wysokości ściany skalne pokryte szczelinami i półkami skalnymi. Wszystko porasta roślinność wśród której nie brak gatunków rzadkich i chronionych. Ze względu na słabo dochodzące promienie słoneczne panuje tu specyficzny mikroklimat. Wąwóz kończy się ponad 10 metrowym wodospadem. Jednak strzeżcie się może akurat podczas waszej wizyty w wąwozie „czarownice ze swoimi diabelskimi kamratami swój sabat odbywają”.

[split_gallery show=’4-15′]

Foto: Wikipedia. Autorzy zdjęć: Jerzy Opioła, Kroton

[mappress mapid=”36″]