Łąki Beskidu Małego, podmokłe i suche, podobnie jak innych niższych gór są chyba jednymi z najbardziej zagrożonych siedlisk. Zabudowa terenu, zaprzestanie pasterstwa i koszenia powoduje, że znikają, zarastają i powoli zamieniają się w las. Jest to proces powolny, ale wystarczy rok (budowa) lub kilkanaście lat, aby typowe dla łąk kwiaty znikły czy zostały zastąpione leśnymi i cieniolubnymi. Spieszmy się podziwiać ich kolory, zapachy i atmosferę. Są piękne od wiosny do końca lata, choć i zimą potrafią zauroczyć, gdy okryją się śniegiem, szadzią czy szronem. Wiosną, latem są bogate motylami, ważkami, trzmielami, świerszczami i wszelkiego rodzaju ptactwem, cieszą oczy, koją uszy, dają radości życia.
