Młynówka, to nazwa bardzo popularna dla potoczków i rzeczek, które zasilały dawne młyny wodne. Często były regulowane i pielęgnowane przez właścicieli młynów, a ich wody zasilały stawy będące rezerwą wody dla młyna i zbiornikami retencyjnymi. Dzisiaj, nikomu niepotrzebne i zapomniane znikają razem z tymi budowlami. Młynówki i stawy wraz z towarzyszącymi im zadrzewieniami i łąkami stwarzały niepowtarzalne warunki do życia setkom gatunków roślin i zwierząt, utrzymywały poziom wód gruntowych i magazynowały wody opadowe. Były też bardzo pięknym elementem krajobrazu. Krajobrazu bardzo polskiego, szczególnie wiosną, ze starymi ogłowionymi wierzbami, strzelistymi olchami, łanami żółtych kaczeńcy (knieci błotnej) i bielących się zawilcy gajowych.

Młynówki obecnie zagubione w plątaninie różnych stylów architektonicznych, zasypywane i pozostawione bez mądrej ingerencji człowieka tracą swoją urodę i różnorodność życia. Odchodzą z nimi barwne rośliny i owady, ślimaki, małże, ryby płazy, gady, ptaki oraz ssaki. Odchodzą gatunki, według naszych kryteriów piękne i brzydkie, ale świadczące o bogactwie otaczającej nas przyrody i dla niej zawsze potrzebne.
Cieszmy się tymi młynówkami i stawkami, którym udało się przetrwać. Szczególnie teraz, na wiosnę, gdy przy dźwiękach ptasiego śpiewu, rechotu żab wszystko się zieleni i żółci na tle błękitnego nieba. Cieszmy się i zróbmy wszystko, aby mogły to robić nasze dzieci i wnuki.