W najpiękniejszym miesiącu, maju, ze swoich afrykańskich zimowisk powracają wilgi. Zaraz po przylocie samce wytyczają terytoria, których bronią przed rywalami tego samego gatunku, żeby zachować dla siebie najdogodniejsze miejsca lęgowe.

Udostępnij

Wilga, zwłaszcza na tle innych krajowych gatunków, jest ptakiem o bardzo charakterystycznym wyglądzie. Szczególnie rzuca się w oczy dorosły samiec – jaskrawożółte upierzenie, czerwone tęczówki oczu i dziób, niebieskoszare nogi, skrzydła czarne z żółtą plamą, ogon czarny z żółtymi brzegami. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica nie dorównuje jaskrawością samcowi, jednak pozwala jej to doskonale maskować się pośród listowia.

Władysław Taczanowski w słynnym dziele „Ptaki krajowe” tak pisał o wildze: „Jest jednym z najozdobniejszych ptaków krajowych i odznacza się prócz tego wesołym, donośnym gwizdaniem, znacznie się przyczyniającym do uprzyjemnienia pory wiosennej (…) Ostrożna, ciągle ruchliwa i z miejsca na miejsce przelatująca mało siada na ziemi, lecz zwykle przebywa po zacienionych drzewach. Prócz owadów, które zbiera po gałęziach i liściach, jada różne jagody leśne a chciwa jest nadzwyczajnie na wiśnie i trześnię; skoro więc tylko owoce te dojrzeją, wilgi zlatują się do ogrodów i znaczne szkody w nich zrządzają, nie jedząc nic innego w tym czasie”.

Obecność tego skrytego ptaka najczęściej zdradza śpiew. Samiec często wydaje dźwięczne gwizdy podobne do „zofija fija”, dlatego też wilgę dawniej nazywano zofijką. Określenie to kojarzono dodatkowo z czasem przylotu tego ptaka, bo 15 maja przypadają imieniny Zofii. W wielu miejscach śpiew wilgi uznawany jest za zapowiedź deszczu – miłosną piosenkę samiec wykonuje najchętniej gdy wzrasta wilgotność powietrza. Repertuar obu płci jest bogatszy, ale inne dźwięki są chrapliwe i nie są zbyt przyjemne dla ludzkiego ucha – zawołanie to szorstkie „rej” lub ostre „jik jik”. Wykonuje je zwłaszcza samica.

W Polsce wilga objęta jest ścisłą ochroną.