Klasztor w Zagórzu (województwo podkarpackie) został ufundowany w 1700 roku przez wojewodę wołyńskiego Jan Adam Stadnickiego. W 1714 roku zamieszkali w nim zakonnicy, a budowę kompleksu ukończono w trzydzieści lat po rozpoczęciu budowy. W skład zespołu klasztornego wchodził kościół p.w. Wniebowzięcia NMP, klasztor, szpital-przytułek oraz zabudowania gospodarcze. Całość została otoczona murami obronnymi o wysokości pięciu metrów. Do klasztoru dostać się można było przez reprezentacyjną bramę położoną w północnej części kompleksu. Zespół już w momencie budowy uchodził za anachroniczny pod względem ówczesnej sztuki wojennej.
W roku 1772 Zagórz stał się ostatnim miejscem oporu konfederatów barskich. 29 listopada, wojska rosyjskie dowodzone przez generała Iwana Drewicza ostrzelały zabudowania klasztorne z armat w wyniku czego ich cześć spłonęła. Po pożarze i zniszczeniach zakonnikom udało się jednak odrestaurować konwent. Zagłada zespołu przyszła jednak 26 listopada 1822 roku, kiedy to pożar strawił zabudowania karmelu. W 1831 rząd austriacki zniósł klasztor w Zagórzu, a karmelici zostali przeniesieni do Przeworska oraz Lwowa. Od tego czasu, mimo prób odbudowy zespół klasztorny pozostaje malowniczą ruiną.
Wszystkie zdjęcia lotnicze zostały zrobione przez Grzegorza Łobodzińskiego.
[mappress mapid=”53″]