Jazłowiecki klasztor sióstr Niepokalanek na Ukrainie. Białe zabudowania w otoczeniu zieleni. W klasztornej, a kiedyś pałacowej sieni, z półmroku wyłania się barwne malowidło – Św. Rodzina. Czarujące barwami żywo odbija się od surowych ścian klasztoru. Jego autorka była córką Piotra Michałowskiego, uznawanego za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli malarstwa rodzajowego, patrioty i świetnego gospodarza w podprzemyskich Bolestraszycach. To właśnie tam, w Bolestraszycach, spędzała wczesne dzieciństwo urodzona w 1837 r. Celina Michałowska – twórczyni jazłowieckiego obrazu.

Uzdolniona malarsko Celina doskonale czuła się w specyficznej atmosferze domu Michałowskich. Ukochana córka wielkiego malarza była starannie kształcona i wychowywana na najlepszych tradycjach religijnych i patriotycznych. Wincenty Pol mawiał o niej „genialne diablę”, a wyrastała w otoczeniu pełnym artystów, działaczy społecznych, polityków. To tutaj, przy okazji wizyt w pobliskiej Medyce, bywał choćby senior rodu Kossaków. W nieodległym Krasiczynie mieszkał natomiast książę Leon Sapieha, z którym przed laty ojciec Celiny współpracował, jako ze swym zastępcą, w Ministerstwie Skarbu Królestwa Kongresowego w Warszawie. Atmosfera krasiczyńskiego zamku, pełna książęcej godności, patriotyzmu i kultury, niewątpliwie również udzielała się pannie Michałowskiej. Życie Celiny wypełniało malarstwo i towarzyszenie ukochanemu ojcu. Po jego przedwczesnej śmierci w 1855 r. zajęła się porządkowaniem spuścizny po nim (w 1911 r. opublikowała anonimowo monografię o swoim słynnym ojcu).

Być może nie przypuszczała jeszcze wtedy, że w kilkanaście lat później (1867 r.) wstąpi do Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP i zamieszka z Jazłowcu na Podolu. Tutaj ponownie spotkała się z Sapiehami, ponieważ w latach 1894 – 1895 duszpasterzem w internacie dla dziewcząt oraz wikariuszem w pobliskim Buczaczu był młody ksiądz Adam Stefan Sapieha, przyszły kardynał i wielka postać polskiego Kościoła.

W zakonie jako siotra Maria Celina od Trójcy Przenajświętszej spędziła prawie pół wieku. Była nauczycielką rysunku i malarstwa. W zakonie miała swoją pracownię malarską, a jej prace ozdabiały inne domy Zgromadzenia, kaplice, kościoły i cerkwie na Podolu. Opiekowała się uzdolnionymi plastycznie zakonnicami i wychowankami z zakładu naukowo – wychowawczego. Pełne modlitwy i malarstwa życie w Jazłowcu przerwała I wojna światowa. W czerwcu 1916 r. wraz z siostrami musiała opuścić Podole. Znalazły schronienie w Jarosławiu, gdzie znajdował się jeden z Domów Zgromadzenia. Tutaj w kilka tygodni po przybyciu zmarła i została pochowana w zakonnym grobowcu.

W ludzkiej pamięci pozostała jako człowiek wielkiej pracowitości, niespożytego humoru, nieznoszący kłamstwa i fałszu. Do końca życia wierzyła, że Polska odzyska niepodległość. Zmarła niemal w jej przededniu.