Pomiędzy Doliną Strążyską a Doliną Małej Łąki znajduje się urocze miejsce zwane Doliną za Bramką. Ustępuje ona popularnością najbardziej znanym tatrzańskim dolinom (i dobrze, bo nie ma tłoku), a teraz jesienią jest z nich zdecydowanie najpiękniejsza. Występujące tu drzewa liściaste, o tej porze roku, nadają jej niesamowitych kolorów. Do spacerów po niej zachęcał już Walery Eljasz – autor drugiego przewodnika po Tatrach, nazywając ją cackiem przyrody tatrzańskiej.

Nazwa tej doliny wywodzi się od formacji skalnej, która znajdowała się u jej wylotu. Została ona zburzona w 1875 roku na polecenie Towarzystwa Tatrzańskiego w celu poszerzenia drogi. Obecnie tylko wewnątrz doliny można obserwować miejsca, w których skały tworzą zwężenia dna doliny (bramki).

Dolina za Bramką ma zaledwie 2 km długości i po 25 minutach spaceru szlak się kończy. Przed wojną istniała znakowana trasa (tzw. „Perć ponad Skałki”) prowadząca stąd do Doliny Strążyskiej. Obecnie ze względu na objęcie Doliny za Bramką ochroną ścisłą możliwe jest jedynie przejście znakowanym szlakiem dolnej części doliny.

Szlak wiedzie wzdłuż Potoku zza Bramki tworzącego urokliwe kaskady. Niewielkie przewyższenie nie pozwala się zmęczyć, dzięki czemu można w pełni podziwiać uroki doliny. Zbocza doliny porasta las mieszany, który jesienią nadaje jej ciepłych barw kontrastujących z zielenią sosen. Całości dopełniają fantastyczne formy skalne (m. in. Jasiowe Turnie) przybierające różnorodne kształty. Ja dopatrzyłam się wśród nich wielbłąda:)

Witaj mi, mój najmilszy wąwozie wspaniały,
Prawnuczkę Kościeliska, bramo do Tatr świata!
Jak wież gotyckich igły, bluszcz turnie oplata;
Na skałach świat potworów w locie skamieniały.

(Władysław Tarnowski o parku skalnym w Dolinie za Bramką, 1865r.)